از وضعیت اقتصادی کشور و نیز جو عمومی جامعه این گونه برمی آید که روز کارگر امسال از تمامی روزهای مشابه درسال های قبل متفاوت خواهد بود. در این روز کارگران و مردم به ستوه آمده در صدد خواهند بود که نشان دهند این زندگی مشقت بار را نمی پذیرند. روز کارگر در شرایطی برگزار می شود که جنبش خرداد ۸۸ هنوز زنده است و در انتظار فرصت برای بازظهور خویش در خرداد ماه می باشد. این به آن معنی است که یازده اردیبهشت می تواند با کمیت و کیفیت خویش تعیین کند که وقایع خرداد چه آب و رنگی به خود بگیرند. به عبارت دیگر حرکت روز کارگر می تواند شتاب و رادیکالیسم آن چه را که برای خرداد قرار است ظهور کند را تعیین کند.
این بار تجربه ۸۸ در مقابل است. تظاهرات با سکوت ۲۵ خرداد به کشتار ۳۰ خرداد انجامید. دهها تجربه ی دیگر را در طول این ۱۱ ماه گذشته دیدیم. رفتار مسالمت آمیز مردم و معترضین جز خشونت و سرکوب و شکنجه و زندان و اعدام نتیجه ای در بر نداشت. به همین دلیل نیز باید از تکرار یک تجربه ی شکست خورده بپرهیزیم. رژیم چنان وقاحت و درندگی از خود نشان می دهد که عنوان می کند می خواهد دور جدیدی از سختگیری ها را در خیابان ها و دانشگاه ها بر سر مسله ی پوشش و حجاب آغاز کند.بنابراین این بار و امسال نباید به داستان های مچ بند سبز و بوق زدن سرگرم شد. این بار باید تدارک نبردی سخت را دید. نبردی که در آن باید جانانه و شجاعانه با دستگاه سرکوب، یعنی تمام آن چه که رژیم را نگه داشته است، برخورد کرد و مبارزه ی قهر آمیز را را به عنوان راهکار موثر مطرح ساخت. می توان از همین ۱۱ اردیبهشت با تکیه بر قهر و خشم کارگران ریتم مناسب برای مبارزه را تعیین کرد.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment